Klasyczny chiński tangram to ludowa łamigłówka, która liczy sobie 3 tysiące lat i została wynaleziona przez tybetańskich mnichów. Do Europy dotarła w XVIII wieku. Najczęściej była wykonana z drewna lub kości słoniowej. Jest to kwadrat podzielony na 7 części tzw. tanów. Jej oryginalna chińska nazwa chi-chiao-tu oznacza siedem sprytnych części. Po rozsypaniu tanów należy z nich złożyć oryginalny kwadrat albo jedną z figur według zadanego wzoru. Za każdym razem trzeba użyć wszystkich części. Istnieje kilkaset możliwych kombinacji przedstawiających sylwetki ludzi, zwierząt, przedmiotów codziennego użytku, liter alfabetu lub figur geometrycznych.

W Chinach łamigłówka ta jest tak popularna, jak w Europie szachy. Urządza się tam nawet specjalne konkursy na ułożenie w jak najkrótszym czasie jak największej liczby zadanych kształtów. W XIX wieku fala niezwykłej popularności tangramu przetoczyła się przez Europę i Stany Zjednoczone. Do grona pasjonatów tej łamigłówki należeli m.in. cesarz Napoleon Bonaparte, prezydent John Quincy Adams oraz pisarze – Lewis Carroll i Edgar Allan Poe. Miłośnikiem tej łamigłówki był znany amerykański popularyzator matematyki Samuel Loyd. Na początku XX wieku wydał on książkę, w której zamieścił 700 wzorów własnego projektu do ułożenia z siedmiu tanów. Swój pierwszy tangram otrzymał od matki jeszcze w dzieciństwie. Była to pamiątka przekazywana w rodzinie od 4 pokoleń.

Oprócz klasycznego tangramu chińskiego istnieje wiele innych łamigłówek opartych na tej samej zasadzie w kształcie prostokąta, koła, serca, jajka lub liter alfabetu.

Łamigłówka ta rozwija zdolność kreatywnego myślenia i wyobraźnię, a także uczy koncentracji.